Soms vraag ik me af hoe ik geworden ben, wie ik ben. Het helpt mij dan om te schrijven. Zo ook begon dit verhaal…

Als kind was ik wat teruggetrokken en van een afstandje bekeek ik de omgeving om mij heen. Er klopte iets niet voor mij. Mensen zeiden/deden vaak iets anders dan ze uitstraalden of in de sfeer te ervaren was. Echter, als kind had ik weinig keuze en paste me aan, aan hetgeen voorgeleefd werd.

Zo stond ik ook altijd klaar voor anderen. Mijn moeder was hierin mijn voorbeeld. Mijn moeder was vaak ziek en al jong zorgde ik geregeld voor haar, als van nature.

Zo rond mijn tweeëntwintigste ging ik aan de slag als verpleegkundige. Het zorgen voor de ander was me immers met de paplepel ingegeven.

Het is dan ook niet gek dat ik mezelf een aantal keren verloor door de ander te centraal te stellen. Ik vond het ook wel fijn om voor anderen te zorgen, en daarmee vergat ik mezelf. Dat resulteerde in een burn-out en allerlei klachten waardoor ik soms niet kon werken, even terug mocht naar mezelf.

Het ziek zijn bracht mij het inzicht dat het leven altijd weer evenwicht bewerkstelligt, ook al is dat door middel van iets groots – een ziekte bijvoorbeeld. Ik mocht en moest zo dichterbij mezelf komen, doorvoelen wat er in mij leefde. Ik mocht mezelf ervaren in alles. Ik word ondersteund en begeleid.

Door het proces van de ander en mijzelf heb ik steeds beter grenzen leren stellen. Ik ervaar steeds meer waar de ander begint en waar ik ophoud. Ik blijf steeds dichter bij mij.

De band die ik met mijn moeder had, ging diep. Er was een soort van onuitgesproken vertrouwen, een diepe liefde, over en weer. We deden dan ook veel samen.

Het afscheid nemen van haar - zo rond mijn 18^e – was onwerkelijk.

Hoe neem je eigenlijk afscheid? Ik deed dat door mezelf uit mijn lichaam te trekken, ver weg van de aarde te zweven. Ergens ver weg van iedereen had ik een eenzaam verdrietig proces. Niemand zag het, delen deed ik het niet.

Jaren later – toen ik weer aanwezig was – ontdekte ik dat aanwezig blijven in zo een proces noodzakelijk is om het echt te kunnen verwerken, het afval van het verdriet achter je te laten. Ik herstelde mijn band met het aardse leven door alle losse openstaande eindjes te verwerken.

Door het proces van rouwverwerking – dat ik meerdere malen heb mee mogen maken, ik heb geen directe familieleden meer – leerde ik het aardse leven weer omarmen. Het geeft mij het inzicht dat ik me met de aarde mag verbinden, ook al is het soms een lastig traject.